ಈ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ತಮಿಳ್ನಾಡಿನ ಮೀನಾಕ್ಷಿಪುರಂ ಎಂಬಲ್ಲಿ ನಡೆದ ದಲಿತರ ಮತಾಂತರದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಇನ್ನೊಂದು ಬರಹ ಹೀಗೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ: (ಇದು ಇಲ್ಲಿರುವ ಬರಹಗಳ ಶೈಲಿಗಳಲ್ಲೊಂದರ ಸ್ಯಾಂಪಲ್ಲೂ ಹೌದು): “ಕಾಲನು, ಭಾರತಮಾತೆಯ ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಮೀನಾಕ್ಷಿಪುರಂ ಎಂಬ ಊರಿನ ಹೆಸರನ್ನು ರಹಮತ್ ನಗರ್ ಎಂದು ತಿದ್ದಿ ಆ ಬರಹಾ ಬರೆದು ಮುಂದಿನ ನಡಿಗೆಗೆ ಕಣ್ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿ ಹೋದನು.ಮೀನಾಕ್ಷಿಪುರಂ ರಹಮತ್ ನಗರವಾಗುವ ಮುನ್ನ ಗುಜರಾತ್ ಬೆಂಕಿ ಸುಡುತ್ತಿತ್ತು. ಇದಾಗುವಾಗ ಇಲ್ಲಿ ಹೊಳೆನರಸಿಪುರದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಮತ್ತು ದಲಿತರ ಗಲಾಟೆ..” ಆ ಗಲಾಟೆಯ ಸತ್ಯಶೋಧನೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ದೈವಭಕ್ತನಾಗಿದ್ದವನೊಬ್ಬ “ಮುಸ್ಲಿಮರಾಗದೇ ದಲಿತರಿಗೆ ಉಳಿಗಾಲವಿಲ್ಲ” ಎಂದುದನ್ನು ಒಪ್ಪದೇ “ಧರ್ಮಗಳಲ್ಲ ನಮಗೆ ಬೇಕಿರುವದು, ಎಲ್ಲ ಧರ್ಮಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಬೇಕು” ಎಂದು ಇವರೆಂದರೆ “ಅದಕ್ಕಾದರೂ ಮೊದಲು ನಾವು ಉಳೀಬೇಕಲ್ಲ, ಉಳಿಯುವದಕ್ಕೆ ಮುಸ್ಲಿಮರಾಗಬೇಕು” ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ ಅವನು.

ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪದೇ ಹೋದರೂ ಅದರಲ್ಲಿನ ಕಟುಸತ್ಯ ಇವರ ಮನಸನ್ನು ಕೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ವಾಸ್ತವ ಕಣ್ಣು ಮುಂದಿದೆ. ದೇವನೂರು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ: “ದಲಿತರು ನೋಡಲು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಹೊಡೆತ ತಿಂದಿದ್ದರು. ಸವರ್ಣೀಯ ಹುಡುಗೀನ ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕೊಲೆಯಾಗಿದ್ದರು. ಪಂಚಾಯ್ತಿ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಜೀವ ತೆತ್ತಿದ್ದರು. ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರ ದೇಹಕ್ಕೆ ಸೀಮೆಎಣ್ಣೆ ಸುರಿದು ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿ, ಆ ಉರಿಯುವ ದೇಹವು ಸವರ್ಣೀಯ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಅಹಿಂಸಾವಾದಿಗಳಿಗೆ ಆಹಾರವಾಗಿತ್ತು. ಗಂಗಾಜಲ ತರುತ್ತಿದ್ದ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರನ್ನು ಕೊಲ್ಲಿಸಲು ವಿಪ್ರನು ಡಕಾಯಿತರೊಡನೆ ಅಡ್ಡಗಟ್ಟಿ,ಡಕಾಯಿತರೇ ಕೊಲೆ ಮಾಡಲು ಹಿಂದೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಕ್ರೂರ ವಿಪ್ರನು ’ಧರ್ಮ ಉಳಿಸುವದಕ್ಕಾಗಿ” ಎಂದು ಕೊಲ್ಲಿಸಿದ್ದನು. ಊರಾಚೆಯವರ ಮದುವೆ ದಿಬ್ಬಣ ಊರೊಳಕ್ಕೆ ಬಂದುದಕ್ಕಾಗಿ ಹದಿನಾಲ್ಕು ಜನ ಜೀವ ತೆತ್ತು, ರಕ್ತವು ಬಿಹಾರದ ಬೆಲ್ಚಿ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡಕ್ಕಿಂತ ಕ್ರೂರವಾಗಿ ಚೆಲ್ಲಾಡಿತ್ತು.” ಆಮೇಲೆ ತಣ್ಣಗಿನ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಮಹಾದೇವ ಹೇಳುವದು: “ಪ್ರಾಣಿದಯಾಸಂಘದವರಾದರೂ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ತುಂಬ ಸಹಜವೆಂಬಂತೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಮರೆತರು.”ಮತ್ತೆ ಯಥಾಪ್ರಕಾರದ ಗೊಂದಲ-ಗೋಜಲುಗಳ ವಾಸ್ತವಗಳ ಯೋಚನೆ ಇವರನ್ನು ಮುತ್ತುತ್ತದೆ. ಮೀನಾಕ್ಷಿಪುರಂ ರಹಮತ್ ನಗರವಾಗುವದು ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಣದ ಉಳಿವಿಗೆ ಒಂದು ಆಶೆ ಎನಿಸುವದರ ಜೊತೆಗೇ ಸರಳಭಾವುಕರಾದ ಮುಸ್ಲಿಮರ, ಅವರ ಸೋದರತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಇದ್ದರೂ ಅವರ ಮತನಿಷ್ಠೆ ಮತ್ತು ಇಸ್ಲಾಂ ಧರ್ಮದ ಹಿಡಿತದ ಆತಂಕ, ಖೋಮೇನಿ ಕನಸಲ್ಲಿ ಬಂದು “ಸೋಷಲಿಸ್ಟರೇ ನೀವೇ ನನ್ನ ಮೊದಲ ಬಲಿ” ಅನ್ನುತ್ತಿರುವಂಥ ಭೀತಿ, ತಮಗೆ ಪ್ರಿಯವಾದ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮದೆಡೆಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಗುಜರಾತ, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ ದಲಿತರ ದೇಹ ಬೌದ್ಧರಾಗೂ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯ ಎಂದು ಸುಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವಸ್ತುವಾಗಿರುವದು..,ಈ ಎಲ್ಲ ಯೋಚನೆಗಳ ನಡುವೆ ಮತಾಂತರಕ್ಕೆ ಅಭ್ಯಂತರವಿಲ್ಲೆಂದು ದಲಿತ ಸಂಘರ್ಷ ಸಮಿತಿ ಕೈಗೊಂಡ ನಿರ್ಧಾರ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಹರಿವ ನೀರನು ತಡೆಯಲು ಚಡ್ಡಿ ಧರಿಸಿಕೊಂಡು ಒಂದು ಕೈಲಿ ಲಾಠಿ ಹಿಡಿದು ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಲಿ ರಾಖಿ ಹಿಡಿದು ಓಡಾಡುತ್ತಿರುವ ದೊಣ್ಣೆ ನಾಯಕರು..”ಹೀಗಾಗಿ ಯಾವ ಮತವೂ ಬೇಡ ಅನ್ನುವ ನನ್ನ ನಾಲಿಗೆಯು ನನ್ನ ಜನರ ಪ್ರಾಣಪಕ್ಷಿ ಮತ್ತು ಛಿದ್ರರಾಗಿರುವ ದಲಿತ ಸಮುದಾಯಗಳು ಕನಿಷ್ಠ ಹೀಗಾದರೂ ಒಂದಾಗಬಹುದಾದ ಆಶೆಯಿಂದಾಗಿ ಮತಾಂತರ ಬೇಡ ಎಂದು ನುಡಿಯದಂತಾಗಿದೆ.” ಎಂದು ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುವ ಈ ಪುಸ್ತಕದ ಹಲವು ಬರಹಗಳು ಭಾರತದ ಸಮಾಜ,ಸಾಮಾಜಿಕ ಚರಿತ್ರೆಯ ಒಂದು ಕುರೂಪಿ ಮುಖದ ಕುರಿತ ನೋವಿನ ಭಾಷ್ಯಗಳೂ ಹೌದು.

ಇಲ್ಲಿಯ ಕೆಲವು ಆರಂಭಿಕ ಬರಹಗಳ ಆಯುಷ್ಯ ಸುಮಾರು ನಲವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ’ಹಿಂದಿನ’ ಬರಹಗಳನ್ನು ಪುಸ್ತಕರೂಪದಲ್ಲಿ ಸಂಕಲಿಸಿದ್ದನ್ನೇ ಕೆಲವರು ಇದು ಮಾನವನು ಆಸ್ಟ್ರೆಲೊಪಿಥೆಕಸ್ ಎರೆಕ್ಟಸ್ ಎಂಬ ಯಾವುದೋ ಆದಿಮ ಹಳೇಶಿಲಾಯುಗದ ಅಥವಾ ಅದರ ಮುಂಚಿನ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕುರಿತಾಗಿ ಮಹಾದೇವರು ಬರೆದ ಬರಹಗಳ ಸಂಗ್ರಹವೋ ಎಂಬಂತೆ ಅದನ್ನೇ ಈ ಪುಸ್ತಕದ ಕುರಿತ ಟೀಕೆಯ ಪ್ರಶಸ್ತ ಅಂಶವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡದ್ದೂ ಉಂಟು. ವಾಸ್ತವವೇನೆಂದರೆ ಮಹಾದೇವ ಬರೆದ ಈ ಬರಹಗಳು ಹಾಗೂ ಮಾಡಿದ ಭಾಷಣಗಳೆಲ್ಲವೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ತರ ಭಾರತದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳ ಕುರಿತ ಚಿಂತೆ-ಚಿಂತನೆಗಳು!. (ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ತರ ಭಾರತದ ಕುರಿತ ಮಾತು ಯಾವಾಗ ಹಿಂದಿನದಾಗಿ ಅಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿ ಹೋಯಿತೋ ನಾ ಕಾಣೆ!). ಒಂದು ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ವಾಸ್ತವದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಭೂತ-ವರ್ತಮಾನ-ಭವಿಷ್ಯಗಳ ಕುರಿತು ತಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ತಾವೇ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡಂತೆ ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇತರರೊಂದಿಗೆ ನಡೆಸಲೆಳಸಿದ ಸಂವಾದಗಳಂತೆ ಇವೆ ಇಲ್ಲಿಯ ಬರಹಗಳು. ತಮ್ಮ ಅನುಭವ-ಅಧ್ಯಯನಗಳಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾದ ಗ್ರಹಿಕೆಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಎಳೆಯರಿಗೆ, ತರುಣರಿಗೆ ನೀಡಿದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದ, ಸಲಹೆ-ಸೂಚನೆಗಳ ಸ್ವರೂಪದ ಬರಹಗಳೂ ಇಲ್ಲಿವೆ. ಎಂ.ಎ.ಅಂತಿಮ ವರ್ಷದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಬೀಳ್ಕೊಡುಗೆ ಸಮಾರಂಭದಂಥ ಅತ್ಯಂತ ಪುಟ್ಟ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಪಂಪನ ಬಗ್ಗೆ ಅವನ ಕೃತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅರೆ ಗಾಂಭೀರ್ಯ ಅರೆ ತಮಾಷೆಯಿಂದ ಅವರು ಆಡಿದ ಮಾತುಗಳ ಬರಹ ರೂಪದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಕುರಿತು ಚಿಂತನೆ ನಡೆಸುವ ಸೆಮಿನಾರ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಉದ್ಘಾಟಣಾ ಭಾಷಣಗಳ ವರೆಗೆ ಹಲವು ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಸಂದರ್ಭಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿಯ ಬರಹಗಳು ದಾಖಲಿಸುತ್ತವೆ. ಅವೆಲ್ಲ ಸಾಂದರ್ಭಿಕವಾದ್ದರಿಂದ ಅಕೆಡಮಿಕ್ ಬರವಣಿಗೆಯ ಕ್ರಮದಿಂದಲೂ ಹಂಗಿನಿಂದಲೂ ಮುಕ್ತವಾಗಿವೆ. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ದೇವನೂರರು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದ್ದಾರೆ. “ಬುದ್ಧನೆಡೆಗೆ ಒಂದು ನಡಿಗೆ” ಎಂಬ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಹೇಳುವಂತೆ “ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲಾ “ಬೌದ್ಧರಾದರೆ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಹೋಗುತ್ತದಾ?” ಎಂಬ ಪುರಾತನ ಪ್ರಶ್ನೆಯೂ ಎದ್ದೇಳುತ್ತದೆ. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡುವದು ಸಂಶೋಧಕರಿಗೆ ಬಿಟ್ಟದ್ದು”

ದೇವನೂರರಿಗೆ ಸುದೀರ್ಘವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವದರಲ್ಲಿ, ಬರೆಯುವದರಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಬಹುಪಾಲು ಬರಹಗಳು ತುಂಬ ಕ್ಲುಪ್ತವಾಗಿವೆ. ಒಂದು, ಒಂದೂವರೆ ಅಥವಾ ಎರಡು ಪುಟದಲ್ಲಿ ಮುಗಿದು ಹೋಗಿರುವಂಥವು ಬಹಳ ಇವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ವಾದವನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ, ವಿವರವಾಗಿ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುವ ಯತ್ನ ಕಂಡು ಬರುವದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವುಗಳ ಬಂಧ ಸಾಂದ್ರವಾಗಿರುವದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಸತ್ವವೂ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದೆ. ಕಥೆಗಳ, ರೂಪಕಗಳ, ಸಂಕೇತಗಳ ಬಳಕೆಯ ಸೃಜನಶೀಲ ಭಾಷೆಯ ಜೀವದೃವ್ಯ ಉಳ್ಳ ಅವು ತಮ್ಮ ಕುರಿತು ಧ್ಯಾನಿಸುವ ಯೋಚಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ಅತಿಭಾವುಕ, ಕೆಲವು ವಾಸ್ತವ, ಕೆಲವು ಅತೀ ಆದರ್ಶವಾದಿ ಹೀಗೆ ವಿವಿಧ ಹೊಳಹುಗಳನ್ನು ಅವರ ಯೋಚನೆಗಳು ಮೂಡಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಯಾವುದು ಮಾನವವಿರೋಧಿ, ಜೀವವಿರೋಧಿ, ಯಾವುದು ಜೀವಪರ, ಕರುಣಾರ್ದ್ರವೆಂಬುದು ಅವರಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟ. ಹೀಗಾಗಿ ದೇವನೂರರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಆಯ್ಕೆ ಆದ್ಯತೆಗಳ ಕುರಿತು ಗೊಂದಲಗಳಿಲ್ಲ. “ದಯೆಗಾಗಿ ನೆಲ ಒಣಗಿದೆ” ಎಂಬ ಚಿಕ್ಕ ಬರಹ “ಬುದ್ಧನಂತೂ ಯಾವ ಸಹಸ್ರಮಾನವನ್ನೂ ಮೀರಿದವನು”ಎಂದು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಆಮೇಲೆ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಉಳಿದವರು ಬರುತ್ತಾರೆ- ಯಾರ ದೇಹದ ದಯೆಯ ರಕ್ತ ಭೂಮಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಎರಡು ಸಾವಿರ ವರ್ಷವಾಯಿತೋ ಆ ಕ್ರಿಸ್ತ ಮತ್ತು ಅವನ ದಯೆ. ಆಮೇಲೆ ಎರಡನೆ ಸಹಸ್ರಮಾನದೊಳಗೆ ಅವರಿಗೆ ಕಾಣುವದು-ಹುಡುಕಿದರೂ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಕರ್ನಾಟಕದ ಈ ಮಾದರಿ ಎಲ್ಲೂ ಸಿಗುವದಿಲ್ಲವೇನೋ ಅನ್ನಿಸುವಂಥ- ಹನ್ನೆರಡನೆ ಶತಮಾನದ ವಚನ ಆಂದೋಲನದ ಆ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ವರ್ಷಗಳು. (“ಈ ವಚನಧರ್ಮವನ್ನು ಜಾತಿಯ ಬಚ್ಚಲಿನಿಂದ ಮೇಲೆತ್ತಿ ರಕ್ಷಿಸಿದರೆ ಇದು ಜಗತ್ತಿಗೇ ಬೆಳಕಾಗಬಹುದೇನೋ. ಇದು ಜಾತಿಯಾದರೆ ಕೆಟ್ಟ ಜಾತಿ; ಧರ್ಮವಾದರೆ ಮಹೋನ್ನತ ಧರ್ಮ”). ಆಮೇಲೆ ಒಂದು ದೇಹ ಮನಸು ಅದೆಷ್ಟು ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಬಹುದೋ ಅದಷ್ಟೂ ಯಾವ ಒಬ್ಬನಲ್ಲೇ ಸಂಭವಿಸಿತೋ ಆ ಪರಮಹಂಸ, ಯಾವುದನ್ನೂ ಕೊಲ್ಲದೇ, ಒಳಿತುಗಳನ್ನೇ ಕೂಡಿಸುತ್ತ ಕೂಡಿಸುತ್ತ ಹೋದ ಪರಮಹಂಸ. ಆಮೇಲೆ ಒಂದು ಜೀವಿತದಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದಾದ ಗಳಿಗೆ ಗಳಿಗೆಗಳನ್ನು ಬದುಕುತ್ತಾ ಗಳಿಗೆಯಿಂದ ಗಳಿಗೆಗೆ ಎಡವುತ್ತ ಸತ್ಯ ಸಮಾನತೆಗಳ ಕಡೆಗೆ ನಡೆಯುತ್ತ ಸಮಷ್ಟಿಯೇ ಆದ ಗಾಂಧಿ ಜೊತೆಗೆ ಅಂಬೇಡ್ಕರರ ಆರ್ತತೆ ಹಾಗೂ ಋಷಿ ಐನ್ ಸ್ಟೈನ್. ಆಮೇಲೆ ಕಾವ್ಯಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಂಪರೆಯ ಕೆಲವರು, ಎಲ್ಲಾ ಶತಮಾನಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುವ ವ್ಯಾಸ, ಹಾಗೇ ಟಾಲ್ ಸ್ಟಾಯ್, ನಮ್ಮದೇ ನೆಲದ ಪಂಪ, ಕುಮಾರವ್ಯಾಸ, ಕವಿ ಬೇಂದ್ರೆಯವರ ಒಂದಷ್ಟು ಕವಿತೆ, ಕುವೆಂಪುರವರ ’ಮಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಮದುಮಗಳು’ ಇವೆಲ್ಲ “ಪುಣ್ಯದಂತೆ ನನಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಮಹದೇವ. ನಿಮಗೂ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತವಾ? ಅದು ಮಹದೇವರ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ, ತಮಗೆ ಕಂಡ ಹಾಗೆ ನಿಮಗೂ ಕಾಣಬೇಕೆಂದು ಅವರು ಈ ಬರಹದಲ್ಲಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಬೇರಾವುದೇ ಬರಹದಲ್ಲಾಗಲೀ ಯಾರನ್ನೂ ಒತ್ತಾಯಿಸುವದೂ ಇಲ್ಲ. ಅವರು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬಳಸುವ ಶಬ್ದಗಳು ನುಡಿಗಟ್ಟುಗಳು ಹೀಗಿರುತ್ತವೆ: